Pijn in het hart

Vandaag heb ik de poster voor het raam weggehaald. Die hing er al vanaf januari en is nog eens ververst toen de ramen en de kozijnen vervangen zijn. We kunnen nu weer ongestoord naar buiten kijken. Zonder dat de blanco achterkant in de weg zit. De blanco achterkant is achterhaald, het is voorbij. Bijna voorbij dan, want ik ben vandaag nog even met mijn been naar de fysiotherapeut geweest. De kramp had zich toch wat hardnekkig in mijn been vastgebeten. Zaterdag half elf thuis, en zondag ochtend was het droog, dus er moest weer gefietst worden. Vooral aan het begin stonden mijn benen nog in de Alpe d’’Huez stand en in vliegende vaart vlogen we over het vlakke Goeree. Echter hoe dichter bij Renesse, hoe pijnlijker de aanzetten werden. Dus toch maar even naar laten kijken.

De poster is weg en het raam is leeg. Het is voorbij. Maanden is er naar toe geleefd, werd er afgeteld en was er de opbouw van de conditie. Ik heb me wel voor gehouden om die op peil te houden. Het was een mooie week, waarbij het mooiste was dat we het allemaal uitstekend met elkaar konden vinden. De donderdagavond na afloop is in mijn ogen de perfecte afsluiting geweest. De kippenvel momenten zoals die er vorig jaar waren, het interview met Herman en het liedje Halleluja van Jochem zijn denk ik in het nastreven om zo veel mogelijk geld binnen te halen halverwege gestrand.

Doordat de inschrijving vrij lang door liep, kreeg ik ook een beetje de indruk dat er een aantal mensen liep voor wie geld geen rol speelt, die het geld ophoesten om een week te drinken en om te kunnen zeggen dat ze erbij waren. Dat staat in schril contrast tot de pioniers van 6-6-2006, zoals ik in het boekje las dat ik van Karin heb gekregen. Maar ja het brengt geld in het laatje en dat is ook belangrijk. Even dacht ik dat idealen en ambities te koop zijn, maar er moet ook nog gefietst worden. Daar liggen dan de problemen en als zo iemand dan meer dood als levend bovenkomt staat hij alleen nog maar in de weg bij de fysiotherapeut. Steeds als ik iemand uit de categorie kilo’s te veel en kilometers te weinig zag fietsen, dacht ik zie je het Alpe d’Huzes gevoel is niet te koop voor een dag, dat zit in je en daar gaan maanden aan voorbereiding aan vooraf.

Nogmaals kijk ik wat vreemd door het raam, en zie dat de poster weg is, maar dat er nog restjes plak op de ruit zitten van het plakband. Hoewel het raam nu leeg is, is er wel wat achtergebleven. Een beetje mijmerend kom ik tot de conclusie dat dit de mooie herinneringen zijn, de herinneringen aan Alpe d’Huzes 2010. En mooie herinneringen blijven net als goedkoop plakband heel lang zitten. En tegen de tijd dat alles bijna verdwenen is, dan wordt het tijd om de berg weer eens op te zoeken en een kwartiertje in bocht tien op het muurtje te gaan zitten. Want wat er ook omheen gebeurd, het muurtje in bocht tien blijft even groot.

Ad Pelders