In memoriam

Ongelooflijk is een woord welke veelvuldig is gevallen in de week van Alpe d’HuZes. Bedoeld werd de geweldige prestaties die die week geleverd zijn. Maar ongelooflijk kan ook een andere betekenis hebben. Op 21 juni 2010 is onze vrijwilliger Henk Wiering, na een week van enorme strijd, overleden.

Henk is 52 jaar en laat vrouw en twee kinderen achter.

Ongelooflijk is het feit dat Henk precies 3 weken daarvoor de Alpe d’Huez had beklommen. Toen wij op zondag 30 mei op de camping aankwamen, kregen wij een telefoontje dat hij boven op de berg zat en zat uit te puffen in het plaatselijke café. Ook dit was een ongelooflijke prestatie, Henk was geen fietser en had er ook niet uitvoerig voor getraind. Wel zei hij eerlijk dat hij vaak was afgestapt om enkele mooie plaatjes te schieten.

Ongelooflijk is het dan ook dat je 3 weken later moet melden dat hij aan kanker is overleden. Wij kunnen het dan ook nog niet beseffen, maar de realiteit is daar.

Henk voelde zich al niet 100% in Frankrijk, maar had de gehele week zich volledig ingezet voor het vrijwilligerswerk en vooral bij de maaltijden in Palais du Sport, waar hij verantwoordelijk was voor het vullen en leeghalen van de steamers. De week na terugkomst in Nederland kreeg hij na een bloedcontrole te horen dat hij acute leukemie had. Hij is meteen opgenomen en met de behandeling gestart. De behandeling bestaat uit een zware chemotherapie om de zieke witte bloedlichamen te doden. Na twee kritieke dagen leek het erop dat de behandeling aansloeg. Uiteindelijk is Henk aan een complicatie tijdens deze behandeling overleden. Bij Henk is een hersenbloeding ontstaan, die hem fataal geworden is.

Ongelooflijk is het en dit zal nog wel langere tijd bij ons blijven hangen. Een fantastische week gehad in Frankrijk, met Henk en met alle aanwezigen. Vechtend tegen de kanker en dan overkomt je dit.

Bij de uitvaartdienst zal op verzoek van de familie gevraagd worden om een donatie aan het Alpe d’HuZes, waarvoor Henk zich met volle overtuiging heeft ingezet.

Read more...

Prachtig

Af en toe bestaat er de mogelijkheid om een toerritje te maken. Wat je dan tegenkomt is ongeloofelijk mooi. Kijk vooral even bij de foto's van Geesje, waar meer van dit soort kiekjes staan.

Read more...

5X

Alpe d’Huzes 2010, het zit er op. Nog een laatste weblog. Tsja, wat moet ik nu schrijven, is het te beschrijven?

Het was in één woord geweldig. De gehele koersweek was geweldig! Ongeveer 2.700 fietsers en ongeveer 7.500 toeschouwers op de berg. Allemaal met de zelfde gedachten en inzet, allemaal voor dat ene doel, de strijd tegen kanker. Wat een saamhorigheid! Het is niet te beschrijven!

Ons team. Een paar maanden geleden kenden een aantal elkaar nog niet. Nu moedigden we elkaar aan, we vielen elkaar in de armen op de berg, onvoorstelbaar!

En dan 3 juni:
- 5 keer over de startmat.
- 5 keer het lange steile rechte end naar bocht 21
- 5 keer de steile klim van bocht 21 naar bocht 16
- 5 keer de dj in bocht 16 die ons met opzwepende muziek verwelkomde.
- 5 keer bocht 10. De bocht waar Hans Bouwhuis vorig jaar nog op het muurtje zat. Hij was in gedachten bij ons. Zijn vrouw Geesje en zijn kinderen stonden er nu, samen met vele vrienden en bekenden.
- 5 keer het k..... stuk van bocht 6 naar de top. Niet het steilste maar het duurde maar en duurde maar.
- 5 keer de man op zijn krukken na bocht 1, hij had geen stem meer.
- 5 keer onder luide aanmoedigingen van Betty in haar roze pakje over de finish komen. Ze was er van 05.30 tot 20.30 uur.
- 5 keer al die duizenden op de berg die je bij naam roepen, hun handen tot bloedens toe klappen en hun kelen schor schreeuwen.
- 5 keer duizenden kaarsen op de berg voor iedereen die in gedachten bij ons waren.
- 5 keer met 70 km/uur de berg af.
- 5 keer kapot boven aankomen en 4 keer besluiten om nog een keer te gaan.
- 5 keer of misschien wel vaker, met tranen op de fiets............
- 5 keer ………alles wat ik vergeten ben.
- 5 keer ......... met geen pen te beschrijven………..!

Een week om nooit te vergeten!

Toine

Read more...

Pijn in het hart

Vandaag heb ik de poster voor het raam weggehaald. Die hing er al vanaf januari en is nog eens ververst toen de ramen en de kozijnen vervangen zijn. We kunnen nu weer ongestoord naar buiten kijken. Zonder dat de blanco achterkant in de weg zit. De blanco achterkant is achterhaald, het is voorbij. Bijna voorbij dan, want ik ben vandaag nog even met mijn been naar de fysiotherapeut geweest. De kramp had zich toch wat hardnekkig in mijn been vastgebeten. Zaterdag half elf thuis, en zondag ochtend was het droog, dus er moest weer gefietst worden. Vooral aan het begin stonden mijn benen nog in de Alpe d’’Huez stand en in vliegende vaart vlogen we over het vlakke Goeree. Echter hoe dichter bij Renesse, hoe pijnlijker de aanzetten werden. Dus toch maar even naar laten kijken.

De poster is weg en het raam is leeg. Het is voorbij. Maanden is er naar toe geleefd, werd er afgeteld en was er de opbouw van de conditie. Ik heb me wel voor gehouden om die op peil te houden. Het was een mooie week, waarbij het mooiste was dat we het allemaal uitstekend met elkaar konden vinden. De donderdagavond na afloop is in mijn ogen de perfecte afsluiting geweest. De kippenvel momenten zoals die er vorig jaar waren, het interview met Herman en het liedje Halleluja van Jochem zijn denk ik in het nastreven om zo veel mogelijk geld binnen te halen halverwege gestrand.

Doordat de inschrijving vrij lang door liep, kreeg ik ook een beetje de indruk dat er een aantal mensen liep voor wie geld geen rol speelt, die het geld ophoesten om een week te drinken en om te kunnen zeggen dat ze erbij waren. Dat staat in schril contrast tot de pioniers van 6-6-2006, zoals ik in het boekje las dat ik van Karin heb gekregen. Maar ja het brengt geld in het laatje en dat is ook belangrijk. Even dacht ik dat idealen en ambities te koop zijn, maar er moet ook nog gefietst worden. Daar liggen dan de problemen en als zo iemand dan meer dood als levend bovenkomt staat hij alleen nog maar in de weg bij de fysiotherapeut. Steeds als ik iemand uit de categorie kilo’s te veel en kilometers te weinig zag fietsen, dacht ik zie je het Alpe d’Huzes gevoel is niet te koop voor een dag, dat zit in je en daar gaan maanden aan voorbereiding aan vooraf.

Nogmaals kijk ik wat vreemd door het raam, en zie dat de poster weg is, maar dat er nog restjes plak op de ruit zitten van het plakband. Hoewel het raam nu leeg is, is er wel wat achtergebleven. Een beetje mijmerend kom ik tot de conclusie dat dit de mooie herinneringen zijn, de herinneringen aan Alpe d’Huzes 2010. En mooie herinneringen blijven net als goedkoop plakband heel lang zitten. En tegen de tijd dat alles bijna verdwenen is, dan wordt het tijd om de berg weer eens op te zoeken en een kwartiertje in bocht tien op het muurtje te gaan zitten. Want wat er ook omheen gebeurd, het muurtje in bocht tien blijft even groot.

Ad Pelders

Read more...