Een heuvel te ver voor Marco

Beste medestanders in de strijd tegen kanker,

Daar gingen we dan zondag. Op naar restaurant De Heideroos in het mooie plaatsje Eerbeek. Ik nietsvermoedend vanuit het vlakke land hier in Rijnmond en vol goede moed. Mijn nieuwe fiets was immers een dag tevoren opgehaald bij Herman Braun in Spijkenisse, dus wat kon er nog verkeerd gaan. Bedankt overigens voor de complimenten in de sfeer van: "he, wanneer maken ze hem af, hij staat nog in de grondverf", en ga zo maar door......

Iedereen verzameld en dan maar weer wachten op de man die het dichtst bij vertoeft (vanaf de naastgelegen camping 3 keer voorover vallen en hij zou er zijn). Hans de Kler kwam dus (weer) te laat aankakken.... Uiteindelijk gingen we om 10:20 dan toch op pad. Er werd van voren nog snel even geroepen dat we een gemiddelde van 28 a 30 km/uur aan zouden houden.... Ik had de eerste twee maanden van mijn training (op 1 augustus begonnen) al moeite genoeg om een tempo van 25 km/uur aan te houden, maar Ad stelde me gerust dat je in een groep toch gauw 3 km/uur harder zou rijden dan alleen.

Het eerste stuk ging aardig op de overal liggende beukenootjes na: het is een wonder dat niemand lek reed. Al ras bleek dat ik niet in de wieg gelegd ben voor het rijden in een groep, wat ik overigens al wist van 30 jaar geleden.... Toch volgehouden en maar hopen dat ze het voor je goed doen: wat een samenwerking. Dat liep gesmeerd.

"We komen zo ook nog even de Posbank tegen", liet Hans zich in een onbewaakt ogenblik ontvallen. Nu ken ik alleen de Postbank, dus ik maakte me nog geen zorgen. Had ik maar van tevoren op http://www.heuvelsfietsen.nl/Veluwezoom/Posbank.php gekeken dan had ik kunnen zien dat er 67(!) meter de lucht in moest worden getrapt. Nu lijkt 67 meter niet zo ver, maar de hoogte in valt dat toch niet mee. De heuvels die ik hier in de buurt ken, zijn de Van Brienenoordbrug en de Spijkenisser brug en die vallen best mee.

De hartslag liep al snel op tot verontrustende waarden. Zou mijn maximale hartslag dan toch boven de 175 liggen....??? Deze bleef gelukkig bij 172 steken toen al weer een stukje vlakker weg opdoemde. Wel veel te hoog en ruim boven mijn zogenaamde omslagpunt: dus het verzuren was begonnen...... Ook nog even meemaken dat de net aangeschafte fiets niet lekker schakelde (afstellingsfoutje) en dan val je bijna om als je nagenoeg stil staat.....Maar Ad en Hans kozen evoor om mij te helpen en zij hebben me "naar boven gecoacht". Wat een kanjers: bedankt daarvoor! Ook de rest van de ploeg was solidair en bovenop stonden ze ons al op te wachten.

Naar beneden is een heel ander verhaal. Moest ik toch in de remmen omdat de kanjers voor me niet hard genoeg reden....Maar ja, ik had dan ook de meeste massa waar de zwaartekracht aan kon trekken, dus dat is niet eerlijk. Voor de tweede keer de Posbank op van de andere kant, daarvoor heb ik gepast. Ad was zo vriendelijk om samen met mij over een bijna alleen maar naar beneden lopend fietspad over de hei te fietsen. Dat ging weer lekker.

De ochtend afgesloten met een kop koffie en een heerlijke punt appeltaart met flink wat slagroom en op naar huis. Nog even remmen op de A15 ter hoogte van de flitser (bedankt voor de waarschuwing, Ad) en op tijd weer thuis voor de zondagse verplichtingen.

Een mooie ochtend! Bedankt allemaal.