Trainen is vallen en opstaan, het vallen heb ik al gehad

Terwijl op het Alp d’Achmea vlak een aantal mensen druk zijn met de schaatsclinic heb ik vanochtend besloten om mijn trainingsrondje te maken. Er was droog weer voorspeld en later op de dag wat regen. Kan niet meer stuk zou je zeggen tot tegen twaalven bij Hellevoetsluis de eerste druppels vielen. Dan kun je denken dat dit niet mogelijk is maar de feiten liggen daadwerkelijk anders.

Ik besloot het rondje toch maar af te maken, immers ik was nu toch al nat. De weg begon ook langzaam wat te blinken en toen ik niets vermoedend een bocht maakte sloeg in één keer mijn achterwiel weg. Ik schoof over de weg en hoorde mijn fiets stuiteren. Verdorie dacht ik, de tweede keer dat ik er op zit. Ik sloeg hard met mijn hoofd op de grond, toch handig zo’n helm.

Ik stond op en voelde weinig in mijn arm, ook voelde ik de schaafplekken door mijn kleding. Het gevoel in mijn arm kwam al vrij snel terug. Ik denk dat ik precies op het telefoonbotje gevallen ben. Een snelle blik naar de fiets, trapper afgeschaafd beetje de derailleur en de grepen op het stuur beschadigt. Gelukkig niets op het frame.

Wat nu, daar stond ik met de schaafplekken die vastplakten in mijn kleding en een raar armpje. Ik moest denken aan Karin die altijd moppert als ik geen telefoon mee neem. Hoewel “Opgeven is geen optie”  in mijn ogen meer bedoeld is voor mensen met ernstigere fysieke problemen als een schaafwondje besloot ik maar hetzelfde te doen als de voorbeelden uit de Tour de France. Zolang je fietst heb je het minste last.

Zo maar naar huis gereden en daar begint het pijnlijkste deel van de schuifpartij. Eerst alles uit waarbij het jammer is dat alles zo strak sluitend zit en vervolgens de wonden schoonmaken. Het handigst gaat dat maar in bad. Dat is even gillen als je er in stapt., maar dan heb je het gehad. Vervolgens de spuitbus pleister spray voor de tweede keer de tanden op elkaar.

Resultaat van dit onfortuinlijke rondje, een plekje op de knie en de elleboog en een plek op mijn heup. Een zere hand en iets verdraaid in mijn lies. Morgen gewoon weer aan het werk dus. Omdat dit soort zaken publicitair erg goed scoren, denk aan de duik van Johnny Hoogerland in het prikkeldraad en Laurens ten Dam  die een lap om zijn gezicht heeft geslagen om het bloeden te stelpen wil ik ook langs deze weg mijn verwonding wereldkundig maken in de hoop dat hierdoor een aantal nieuwe sponsors naar de site gelokt worden.      

Ad Pelders