Geweldig succes Ad6 actie "Het Slatink".

In de afgelopen weken is mij al enkele keren verteld dat je niet weet wat je te wachten staat op 9 juni als je het nog nooit hebt meegemaakt. Ook niet als je alle verhalen hebt gehoord en youtube afstruint met allerlei prachtige filmpjes. Het is niet uit te leggen wat voor beleving je daar zult krijgen. Dat kon ik moeilijk voorstellen.

Gisteren heb ik een beleving gehad die ook niet goed onder woorden te brengen is. Ik denk dat ik al een schimp van de Alpe d’HuZes van 9 juni heb gezien. Of misschien wel meer.

De dag begon om 08.15uur. De Aula van Het Slatink stroomt vol met meer dan 200 eerste- en tweedejaars leerlingen. Wat kun je verwachten? Dat zij een uur lang naar een onderwerp over kanker stil gaan zitten luisteren? Er zijn wel leukere onderwerpen om met elkaar over te praten. Iedereen die Coen van Veenendaal kent of wel eens heeft gehoord, weet dat je dat wel aan hem kunt overlaten. Het tegendeel namelijk. Ademloos werd er geluisterd. Hier en daar geëmotioneerde leerlingen die vervolgens weer werden getroost door medeleerlingen. Ook de docenten zijn onder de indruk. Coen vertelt het verhaal van Bas Mulder. Bas is misschien wel het grootste voorbeeld van hoe je om kunt gaan met kanker. Hij heeft zoveel motivatie en energie achtergelaten voor iedereen die Alpe d’HuZes en KWF een warm hart toedraagt. Ook de twee sessies voor de bovenbouw die volgen zijn indrukwekkend. Drie uur lang weet Coen van Veenendaal de zaal te confronteren en te boeien. Er wordt diverse malen een verwijzing gemaakt naar het prikbord. En als ik zeg Het Prikbord, dan bedoel ik dat met hoofdletters. Het is niet zomaar een prikbord. Zonder te overdrijven denk ik dat daar wel 300 briefjes aan hangen. Van leerlingen en docenten die dierbaren hebben die vechten tegen kanker of misschien wel zijn overleden. Zij hebben briefjes opgehangen.

De wens en oproep van de school is om op 9 juni ook deze namen mee te nemen op de bagagedrager naar de top. Maar Het Prikbord is nog veel meer dan dat. Het is een plek waar emoties gedeeld worden en waar duidelijk wordt dat er een gemeenschappelijk belang is, hoe erg dat ook is. Kanker treft namelijk iedereen. Theoretische leerweg, Kader, vrouw, man. jong, oud en ongeacht afkomst. Daar waar wij ons altijd druk om maken. Dat Prikbord zal meegaan naar de Alpe d’HuZes en dat krijgt een mooi plekje op de berg op 9 juni. Zo is een stukje van de legendarische Alpe d’Huez op 9 juni van Het Slatink en van al hun dierbaren.

De directeur van de school (K.A. Bosselaar) vertaalt het verhaal over Alpe d’HuZes van Coen naar het besef en het belang van de spinning marathon die in de middag zou plaatsvinden. Ga nou eens 10minuten de longen uit je lijf fietsen op de spinningbike, dan zul je blij zijn dat je na 10minuten er weer vanaf mag stappen. Stel je dan eens voor wat voor prestatie de renners op 9 juni zullen leveren, die zeker 12 uur lang zo’n fysieke inspanning zullen leveren. Dat kun je namelijk alleen maar volhouden als je beseft dat je het voor een ander doet, die het nog veel zwaarder heeft dan jijzelf. En als je dan toch na 10minuten van die spinningbike afstapt, denk dan ook aan diegene die ziek zijn en kuren ondergaan. Die kunnen in figuurlijke zin niet even van de fiets afstappen, als ze geen zin meer hebben. Die moeten ook door. Opgeven is geen optie. Ik kom toch altijd weer op de slogan uit.

Vrijwel alle leerlingen hebben bijgedragen en hun deel van de marathon op de fiets gezeten. De wissels van leerlingen liep buitengewoon vloeiend en de mannen van Achmea Health Center kregen het 3,5uur lang op enthousiaste wijze voor elkaar om de beweging erin te houden. Intussen stonden meneer Bosselaar en ikzelf diverse media te woord. Hoewel de leerlingen vrij waren om na het spinnen te gaan waar zij wilden, bleven honderden leerlingen in de sportzaal hangen. Hier moest je gewoon bij zijn. De sfeer, de beleving, het was geweldig. De gemotiveerde gezichten en de saamhorigheid. We weten allemaal waar we het voor deden. En natuurlijk, het laatste kwartier was extra leuk doordat toen de docenten aan de bak mochten. Ook bij hen was de boodschap van Coen overgekomen.. Onder luid gejuich van de leerlingen trapten de docenten er flink op los. Menig gezicht liep knalrood aan. Ter afsluiting werden er prijzen verloot en zongen twee leerlingen uit de mentorklas van meneer Petersen het aansprekende en toepasselijk nummer Halleluja. Meneer Petersen, oftewel mijn vader, die een heel groot gedeelte van de organisatie voor zijn rekening heeft genomen werd duidelijk zichtbaar bijzonder verrast. Hij, als afgevaardigde van Het Slatink, kreeg te horen dat hij de belevenis op 9 juni zelf mag meemaken. Hij zal meegaan naar Alpe d’HuZes 2011. Tegelijkertijd is dat voor mij ook een cadeau. Zoals ik mijn verhaal hierboven begon is het heel moeilijk om zo’n ervaring die je meemaakt aan een ander te vertellen. Ik vind het geweldig dat hij het nu zelf kan ervaren. Tot slot vond de uitreiking plaats van het opgehaalde sponsorbedrag. Ik had veel kunnen verwachten, maar dat het bedrag zo hoog zou zijn!! Het is ongekend hoeveel geld er in zo’n korte tijd door alle leerlingen is ingezameld. Een bedrag van 11.000 EURO! Ik stond daar even helemaal perplex van. Het geweldige bedrag komt volledig ten goede van Alpe d’HuZes en dus van het KWF. We hebben allemaal de woorden van Coen van Veenendaal gehoord hoe belangrijk het is om geld beschikbaar te krijgen voor onderzoek. Het Slatink heeft deze woorden in heel veel daden omgezet en er met z’n allen een geweldig succes van gemaakt. Het Slatink mag trots zijn op wat het heeft neergezet samen met alle leerlingen. Bij deze bedank ik alle leerlingen, alle docenten, de leiding van Het Slatink, de medewerking van Achmea Health Centers en de sponsoring van Achmea Corporate Relations, Rabobank Salland, Zilveren Kruis Achmea, Van Twillert Consultancy en Wolf Caravans.

Een dag om nooit te vergeten!

Erik Petersen